hoayda

Sevgili günlük. Olmadı böyle. Olmuyor. Olmasın. Triplere girdim. (trip atan emoji). Bugün bütün gün dedemlerdeydim. Canımın içi sıkıldı suyu çıktı. Tadı acı bişey. Tavsiye etmem. Siz siz olun canınızı sıkmayın. Bütün gün telefonla kitap arasında gittim geldim. Akşama doğru dayım geldi. Kendisi herkese akıl verir. Tam bir yönetici adam. Kendi hayatı başarılı mı? Pek değil ama çok güzel akıl verir. Patron olarak doğmuş ama patron olamamış. İnsan bi noktadan sonra gıcık oluyo. Neyse konumuz dayım değil çünkü anlatmaya kalksam baya uzun sürer. Geçen gün bizi (ananem dedem ben benim ailem kendi ailesi) pikniğe götürcem diye bi haldır küldür hazırlattı. Sabah 8 buçukda kalktık ayaktayız (bize 9 da yola çıkıcaz dedi). Aradık dedik nerdesin. Uyuyorum 1-2 saate hazırlanırız dedi. Ben “hoayda” dedim. Bir buçuk saati biraz geçti arabayla geldi. Bindik. Biz bekliyoruz ormanlık alana götürcek. Hayaller ormandı hayatlar Kastamonulular derneğinin çay bahçesinde düzenlediği “piknik”. Tabi biz şok olduk. Neyse tamam dedik. Gittik oturduk. 1-2 saat sonra mangal yaktılar. Dayım beni çağırdı. Al şu etleri dedi dağıt dedi. Tanımadığım sevmediğim (evet tanımadan sevmiyorum, kitapları dış kapakları da göre yargılıyorum)insanlara mangal dağıttım. Koşa koşa dağıttım hemen kaçtım ordan. İyiki kaçmışım köçekler oynamaya başladı oldum olası sevmedim. Bi insan zeybek gibi bi halk oyunu varken niye köçek oynar aklım almıyor. Zevkler ve renkler ne kadar tartışılabilir olsada kimsenin kalbini kırmamak için bu bahsi kapatıyorum.  Dayım bi kaç kez yanına çağırdı gel izle diye ben yine vın kaçtım. Sonra program bitti evlere dağıldık. Asıl mesele bu gün oldu. durup dururken benim insanlarla tanışmadığımı kaçtığımı söyledi. Ben de kabul ettim tamam doğru. Durup dururken hizmet de ettim. Sonra tekrar insanlardan kaçtığımı söyledi. Ben insanlardan boşuna mı kaçıyorum? Sevmiyorum abi. İnsanlar hoşuma gitmiyor. İnsanla konuşcağıma gider kuşla kediyle konuşurum gider balıkla konuşurum (yakında alıcam bi tane yani yeni kankeytom olcak). Ben oldum olası böyleyim. Her gittiğim yerde en fazla 2 samimi arkadaşım olur diğerleriyle konuşmam bile. İlkokul 1. Sınıfta bi  süre tek tabanca takıldım kimsenin ismini dahi bi kaç hafta öğrenmedim. 5. Sınıfta okul değiştirdim o zaman da bi süre arkadaşım olmadı. Yalnızlık hoşuma gidiyo. Şizofren gibi oluyorum ama hoşuma gidiyo. Sonuçta yanımda bir arkadaşım olsa da yalnız oluyorum. Gereksiz kalabalığa gerek yok. Ne kadarda vahşi bir cahil. Aslında bu yazımda Sait Faik’İn olduğunu sandığım “Dünyayı güzellik kurtaracak. Bir insanı sevmekle başlayacak her şey.”  Sözünü kendimce yorumlayacaktım. Yorumlayamadım. Söz güzel söz. Adamlar düşünüyo. Yok yok. Onlar düşünmüyor. Başka bişey yapıyor. yoksa ben de düşünüyorum bütün gün şizofren gibi düşünüyorum. İç sesim de var. Dertleşiyoruz. Çok ortak yönümüz var. Biz de düşünüyoruz onlar da düşünüyo biz niye onlar gibi artislikli sözler bulamıyoruz? Çünkü yanlış düşünüyoruz. Biz güzel söz bulayım da tivit atayım feno olayım derdindeyiz. Onlar bir şeyler anlatma derdindeler. Galiba yani ben öyle düşünüyorum. Yanlışım varsa düzeltin. Neyse insanları sevmiyorum. Sizi de sevmiyorum ^^. Necmeddin bro seni seviyorum bak o ayrı. Sokakta yürüyoruz. İnsanların arasında. Yüzlerinde maskeler var. İçlerinde kim bilir neler düşünüyorlar ama bize karşı gülüyorlar. Bi söz vardı tam hatırlamıyorum. Twitterda bi abinin sohbetini almışlar. Karşımızdakilerin düşüncelerini duyabilseydik onlardan iğrenirmiydik ne öyle bişey diyodu ama doğru diyordu. Bi bakayım belki galerimdedir.

Bilmem kaç dakika ara

Buldum. Mektebi suffa yazıyor. Diyor ki “her birimizin şeytani düşüncelerini bilseydik var ya birbirimizden daha kötü birisini görmemiş gibi kaçardık.” Tamamen doğru bir söz. Kimseye güvenemeyiz. Bazen ben bu muyum lam diyip kendimden kaçmaya çalışıyorum ama olmuyo. Denemeyin. Ben denedim. Neyse konusu ne kadar kopuk olsa da ana fikri anladınız galiba ya da ben saçma sapan şeyleri bir araya getirdim. Zaten amaç içimi dökmek. Ben döktüm. Siz toplayın. Hadi ARV.